Wofo Sextette plays Raymond Scott

Bezetting: Michel Mast (sax), Mattias Laga (klarinet), Jon Birdsong (trompet), Pieter Baert (piano), Xavier Verhelst (bas), Simon Raman (drums)
Wanneer: zaterdag 01 juni 2013


Foto's: © Cedric Craps

Wofo goes crazy: the music of Raymond Scott

De heren van Wofo sloten met hun Raymond Scott Tribute het reguliere concertseizoen af en deden dat met de nodige flair. Het optreden begon met ‘La Morra’ van de 16de-eeuwse Brabantse componist Heinrich Isaac. De versie van Wofo klonk overtuigend mooi en hedendaags. Heinrich Isaac zal dan wel een heel ander instrumentarium in gedachten gehad hebben bij het componeren, maar met hun polyfone jazzbewerking deed Wofo de compositie alle eer aan.

Na deze verrassende opener werd overgeschakeld naar het repertoire van Raymond Scott, door Michel Mast treffend omschreven als ‘redelijk meesterlijke flauwekul’. Wofo toonde respect voor het ‘redelijk meesterlijke’ en behandelde de ‘flauwekul’ met de nodige dosis ironie. De ensembles klonken hecht, met een timing op het scherp van de snee en met de klankkleur van de grote bigbands uit de dertiger jaren, maar met de inzichten van muzikanten van nu.


 ‘The Penguin’, ‘Oil Gusher’, ‘Twilight in Turkey’ (inclusief het citaat uit ‘Istanbul (Not Constantinople)’) en nog meer gekke muziekjes passeerden de revue. Bij ‘Toy Trumpet’ protesteerde kornettist Jon Birdsong even dat zijn kornet geen speelgoedtrompet was…

Op het programma stonden ook een aantal eigen nummers, neergepend door bassist Xavier Verhelst. ‘Soon The Sphinxes’ werd een Koptische ska, waarin pianist Pieter Baert enkele kleine wonderen verrichtte op de voor- en achtergrond. In dat nummer speelde kornettist Jon Birdsong trouwens een heel sterke solo waarmee hij het stuk plots naar de 21ste eeuw projecteerde. In ‘Singing Of The Numbers’ etaleerde tenorist Michel Mast zijn jazzbagage. ‘Devil Drums’ bood Mattias Laga de kans om een folky Jiddische solo te spelen en bracht ook drummer Simon Raman op de voorgrond. Deze jonge drummer speelt nog maar enkele maanden bij Wofo, maar klonk alsof hij al jaren met de band optrekt. De minste bekende naam van de groep bleek een meer dan aangename verrassing.

De groep werd tot tweemaal toe teruggeroepen en besloot zo op meesterlijke wijze een meer dan geslaagde avond (en een geslaagd concertseizoen).