Nathalie Loriers / Tineke Postma / Philippe Aerts

Bezetting: Nathalie Loriers (piano), Tineke Postma (saxen), Philippe Aerts (bas)
Wanneer: Zaterdag 01 november 2014

Foto's: © Cedric Craps

Programmeren op een feestdag, ook al is het een ingetogen feestdag, houdt steeds een risico in, maar op deze eerste november beleefde de Lokerse Jazzklub een topdag. Dat er ook een toptrio op het podium stond zal hier wellicht niet vreemd aan zijn. In een afgeladen volle Lokerse Jazzklub zorgden Nathalie Loriers, Tineke Postma en Philippe Aerts voor een uitstekend concert.

Zonder drummer is er geen muzikaal vangnet, wat extra concentratie van de muzikanten vergt en ervoor zorgt dat ze alles uit de kast moeten halen. En net dat deden ze met een vanzelfsprekend gemak. ‘Dinner With Ornette And Thelonious’ was het openingsnummer, waarin de mooie opbouw opviel. Tineke Postma begon op sax, later aangevuld door Philippe Aerts op bas. Toen pianiste Nathalie Loriers het duo vervoegde, was de sfeer al gezet en kwam de dartelheid van het nummer nog sterker naar voren. Het Italiaans getinte ‘Canzoncina’ zette dan weer de lyriek à la Bill Evans en Enrico Pieranunzi in de verf. Met ‘Everything I Love’ werd een half vergeten standard van stal gehaald waarover een dosis weemoed gelegd werd. Het deed een beetje denken aan de manier waarop Bill Carrothers een standard op een hedendaagse manier kan interpreteren en tezelfdertijd een vervlogen tijdperk oproept. De manier waarop Nathalie Loriers chorus na chorus het nummer creatief onder handen nam, was behoorlijk adembenemend. ‘Lennie Knows’ - pure cool jazz waarbij even het thema van ‘What Is This Thing Called Love’ opdook - besloot een sterke en copieuze eerste set die afklokte op 70 minuten!

In de tweede set werden de nummers korter gehouden. Tineke Postma speelde op zowel alt- als sopraansax soepel en elegant met de nodige autoriteit. Bij het horen van haar spel verwondert het niet dat ze zonder complexen deel uitmaakt van de New Yorkse scene. Philippe Aerts viel op met zijn genereuze spel. De mooie natuurlijke toon op zijn contrabas kwam in de kleine ruimte van de club volledig tot zijn recht. Het concert werd besloten met een, hoe kan het ook anders, funky ‘Funk For Fun’, akoestische funk met zowel echo’s naar de pure hardbop als naar materiaal van Herbie Hancock uit de jaren 70. Met als bisnummer ‘Thelonious’ besloot het trio de avond zoals het die begonnen was: volop in a Monk’s Mood.